Volgende keer hier jouw blog? Mail naar: info@orangemonday.nl
Onderstaand het nieuwste blog van onze ambassadeur Bianca van Beugen:
Bijna een week voorafgaand aan dit schrijven, is “HET” me weer eens overkomen.
“HET” is in dit geval: door zomaar iemand die mij nauwelijks kent, van een psychiatrisch ziektelabel voorzien worden. De vorige keer dat dit gebeurde is inmiddels ongeveer een half jaar geleden. Het is altijd nog een enorme verschrikking voor mij, zeker als het hetzelfde label betreft dat ik in het verleden ook ten onrechte van de professionele hulpverlening gehad heb.
Illustratie door Titia van Beugen
Ik leer er al beter mee om te gaan. Terwijl ik in een enorme emotionele afgrond geslingerd werd door die opmerking, wist ik toch nog een redelijk assertieve verklaring af te geven: “Ik vind het heel erg als mensen deze diagnose in mij zien, want het is vaker gebeurd, en ik heb het in het verleden zelfs van zogenaamde hulpverleners als diagnose gehad, zodat ik precies weet wat het inhoudt. Maar ik herken mij zelf er in het geheel niet in, ik werd gedwongen om mezelf erin te herkennen, maar ik kon het echt niet. Ik kon me er alleen in herkennen als ik mezelf opgaf. Als ik zou geloven dat ik zelf niet meer dan een waanidee ben. Daarom vind ik het vreselijk als mensen mij zo zien, als zij me niet kunnen zien zoals ik mezelf zie. Als niemand mij ziet, als ik met niemand contact kan maken, is het alsof ik ook niet besta, niet mag bestaan, en het is zó verwarrend! Ik begrijp dan ook ineens helemaal niets meer van de wereld, echt helemaal niets meer…..”
Ik denk dat ik hiermee gezegd heb hoe het voor mij is om stigma te ervaren. Ik heb het 
geluk gehad dat ik steeds net op tijd gered ben en uiteindelijk mensen gevonden heb die mij begrijpen. Maar deze ervaring, steeds terugkerend, had mijn zelf gekozen einde kunnen zijn. Want ja, ik ben een ernstig genoeg geval om suïcidaal geweest te zijn, maar ik weet nog heel goed wat mijn motivatie was destijds om mijn leven te willen beëindigen. Niet de oorspronkelijke psychische klachten die ik had. Maar de uitzichtloosheid de diepe eenzaamheid en de totale verwarring die ik ervaren heb, door in een hokje geplaatst te zijn waarin ik mij zelf niet meer kon terugvinden.
Ik ben nu eindelijk zo ver in mijn herstel dat ik mij slechts een aantal uren erg slecht gevoeld heb nadat HET gebeurde, en meer niet. Inmiddels heb ik mezelf en mijn problemen beter leren begrijpen. Ik ben me er bijvoorbeeld van bewust geworden dat ik erg nerveus en een beetje apart in mijn gedrag ben, overgevoelig voor kritiek, en geneigd om overdreven te reageren. Dit is niet heel specifiek voor een bepaald ziektebeeld, maar het houdt wel verband met mijn verhoogde risico op psychische klachten. Het maakt dat veel mensen de behoefte hebben om mij van een of ander psychiatrisch ziektelabel te voorzien.
Hoewel ik dat nu dus beter kan begrijpen en er daardoor ook beter mee om kan gaan, doet het altijd nog heel veel pijn. En ik ben niet de enige die deze pijn ervaart. Dit verschijnsel, in verschillende vormen, is misschien wel de grootste pijn van de psychiatrie. Stigma en zelfstigma worden vaker als erger ervaren dan de oorspronkelijke psychische klachten.
Als je dus iemand tegenkomt die waarneembare psychische klachten heeft of zich
eigenaardig gedraagt, kun je het leven van die persoon redden. Door de persoon als persoon te blijven zien, en vooral geen voorbarige conclusies te trekken over mogelijke onderliggende ziektebeelden. En dan kan het zomaar gebeuren; iemand die zich vreemd en schuw gedroeg, en zich geen raad meer wist met zichzelf, leert andere mensen en zichzelf weer vertrouwen. Mogelijk verminderen of verdwijnen de symptomen die je zag. En misschien verdwijnen ze ook niet. Maar de mens die de symptomen vertoonde, voelt zich eindelijk weer in staat tot leven!
Bianca van Beugen 
Ambassadeur Orange Monday
www.orangemonday.nl
Orange Monday Foundation 
Goed verhaal Lana!