Geluk?

Volgende keer hier jouw blog? Mail naar: info@orangemonday.nl 

---

23 juli 2014: Het is de Dag van Nationale Rouw

Het is nu bijna tien voor twaalf en de dag van nationale rouw is bijna teneinde.

Ik kijk nog wat tv en stuit op het televisie programma ‘Dus ik ben….’. In het programma van vanavond gaat Stine Jensen op zoek naar de vraag: ‘Wat is geluk?’. Ik kijk er naar, raak er door geraakt en denk er ook over na.

Nog maar een week geleden stapten gelukkige mensen in een vliegtuig, op weg naar de reis van hun leven, met een andere eindbestemming dan dat zij ooit hadden kunnen bedenken, en ook deze thuiskomst zal niet bedacht zijn.

De hele dag hebben honderdduizenden mensen gekeken op de tv  of zelfs langs de snelweg gestaan om respect te tonen voor de eerste veertig slachtoffers die aankwamen op Nederlandse bodem en dus nu eindelijk thuis zijn.

Een moeder van één van de slachtoffers antwoordt in Nieuwsuur op de vraag hoe zij de enorme belangstelling heeft ervaren : “ ik voel mij nu bijna gelukkig”. Ik denk er, alleen huilend op de bank, over na.

Als een mens zoiets ergs is overkomen, als het verliezen van een kind, het meest dierbare dat je in je leven kan hebben, jouw  eigen vlees en bloed uit de lucht geschoten in een oorlog die niet eens de jouwe is, kun je dan als moeder of vader ooit nog wel gelukkig worden?

Er is niets ter wereld dat jouw kind kan vervangen, dat is weg en blijft weg en al leef je voort, toch komt er nooit en te nimmer iets voor terug dat er op lijkt dat dat zelfs maar kan vervangen.

De vraag “Wat is geluk ?” houdt mij nu nog meer bezig.

Eerlijk gezegd, is geluk voor mij iets heel kleins. Ik kan volmaakt gelukkig zijn op een regenachtige gure koude dag, de open haard aan, warme chocolade melk en pepernoten met chocolade laagje, mooie muziek op en een prachtig boek onder mijn dekentje op de bank en dat is het voor mij.

Maar ben ik ook niet, zoals zo velen, op zoek naar meer? Op zoek naar het hogere geluk, het geluk van de grote gebaren?

Wil ik, of beter verwacht ik, niet meer van het leven dan alleen dat kleine geluk?

Is de eenzaamheid die er nu is, de gevoelens van afwijzing, die van schuld of die van de destructie niet een bewijs dat ik volstrekt niet gelukkig ben?

En over een maand ga ik naar een herstellingsoord en wat verwacht ik daar dan van?

Verwacht ik dat ik er gelukkig uit kom? Is mijn probleem dan alleen dat ik niet gelukkig ben? Of is het juist iets heel anders? Bestaat  geluk wel? Zijn we inderdaad niet naarstig op zoek naar iets wat niet bestaat?

Ik leun even achterover in de donkere kamer, alleen verlicht door een waxinelichtje naast een witte roos, luister naar de muziek ‘I will carry you’ van Michael W. Smith en denk er over na, drink een glas rosé en laat de dag nogmaals als in slow motion passeren.

klik op de foto voor “I Wil Carry You” 

Er was zoveel verdriet, de enorme bijna dierlijke schreeuw van een, voor ons buitenbeeld gelaten nabestaande, bij de eerste kist die het vliegtuig wordt uitgedragen, de tranen van de koningin, de mensen langs de route met bloemen, een chauffeur die je met een zakdoek zijn tranen ziet wissen terwijl hij meerijdt in de oneindig lijkende stoet van  veertig lijkauto’s.

Is geluk dan niet relatief? Of is geluk dat ineens de deurbel gaat en er twee waanzinnig lieve mensen uit mijn kerk voor mijn deur staan met in de hand een bakje eten voor morgen en vragen: “Ga je mee een ijsje eten? Want het is zo rot dat jij maar alleen zit met al dat verdriet”. En we vreselijk gelachen hebben op het terras, eigenlijk om niks,  met een lekker ijsje, gewoon omdat het fijn was om zo even met zijn drieën daar te zijn en te delen.

Is dat niet het ware geluk? Dat er mensen zijn die bijna zonder woorden aanvoelen wat de ander nodig heeft? Die in staat zijn over hun eigen muurtjes heen te kijken en te zien dat er velen zijn die het moeilijk hebben?

Nog maar een maand en dan gaat het gebeuren, dan moet de deksel van de put van pijn en verderf die diep in mij zit en komt er wellicht ook de heling en genezing waarnaar ik op zoek ben. Zodat er een vorm van soort permanent stabiel geluk voor terugkomt. Ik kijk er naar uit en zie er tegen op. Maar de kleine knipoogjes die ik deze week allemaal ondervind, van mensen waarvan ik het niet had verwacht, geven al een geluksgevoel waaruit ik de hoop put, dat het aan het eind van het donkere dal, waarin ik nu nog alleen, maar in een soort van over overleef-stand zit, er verbeterd zal uitkomen.

Gaat het pijn doen? Ja! Zeker! Maar als ik naar minister Timmermans kijk die zo hartverscheurend mooi een nabestaande steunt en troost, weet ik ook dat alles relatief is. Mooi de collectieve rouw, verbondenheid en samenhorigheid. Ik hou de hoop dat wij als mensen elkaar dit kunnen blijven geven in kleine dingen als een knipoog, een mandje met boodschappen, ijsje op een terras en zo een klein beetje geluk geven.

Ik kijk naar de laatste beelden op het journaal en denk dan “Zou het voor Nederland niet een mooi groot geluk zijn als de wet -en regelgeving op het gebied van geestelijke gezondheidszorg zal veranderen?”

Laat mensen die in nood zitten met geestelijke pijnen, met gebroken zielen niet zo lang wachten op therapie. De politiek heeft op een grootse prachtige wijze laten zien dat men in staat is het volk te verbroederen. Verbroeder dan ook met de ziel-gekneusde zodat ik, of beter gezegd wij, kunnen helen en genezen en dan  weer in staat zullen zijn zelf op zoek te gaan naar het ware geluk.

Nog vier weken wachten ………….

Karin Broeders                                               
kaatjekletskous.wordpress.com                 

Ambassadeur Orange Monday
www.orangemonday.nl