Hoe gaat het met je?

Onderstaand het eerste blog van onze gast-blogger Karin Broeders:

‘Hoe gaat het met je?’ 
Het lijkt zo’n redelijk alledaagse vraag.

Je loopt in de supermarkt, ziet een oude bekende die je al tijden niet gesproken hebt en deze persoon stelt je de vraag ‘hoe gaat het met je?’ en het meest gemakkelijke antwoord is dan; ‘o wel goed’. 

Maar is dit wel eerlijk?
Ik heb daar de laatste tijd veel over nagedacht.

Het gaat al een geruime tijd niet goed met mij, mijn innerlijke binnenste zelf ligt aan gruzelementen. Totaal verscheurd, kapot, opgeblazen, vermorzelt en een grote puinzooi.

Maar aan de buitenkant zie je dat niet.
In de supermarkt of waar dan ook zien mensen een Karin met een leuk, fris, kortgeknipt koppie haar, leuke kleren in flitsende kleurtjes, mooi make-upje, alleen geen hoge hakken meer aan. Een oplettend kijkertje valt dat op. Ik loop ook wat lastig, heb in de kerk een speciale zachte stoel maar buiten dat, merkt niemand wat. Ok, ik ben al bijna een jaar ziek thuis, maar eigenlijk weten weinig mensen in mijn directe omgeving  waarom.

Is dat, als je er over nadenkt, niet raar? Is het gek dat eigenlijk niemand vraagt hoe het nou echt met je gaat?

Echte vrienden?
In onze supersonisch snelle wereld met social media heb je dan eigenlijk nog wel echte vrienden?  Of zijn de 345 vrienden op Facebook of de 287 volgers op Twitter je echte vrienden? Facebook is een wereld waarin alles “nice and shine” moet zijn. Daarin delen we wat voor leuk leven we hebben. We laten het klatergoud van het bestaan aan elkaar zien en allemaal zeggen we dan: vind ik leuk!

Maar o wee degene die die klatergoud wereld  ineen doet storten door iets negatiefs te zeggen of te delen. Die ontvolgen we direct… nog wel vrienden, maar geen statusberichten meer, want het moet allemaal wel leuk zijn in onze snelle wereld. 

En op Twitter, daar  spuien we lekker onze gal en zijn we meedogenloos over mensen en in onze meningen.

En ik dan?
Ik doe daar eigenlijk aan mee, want als iemand die ik nauwelijks echt ken in de supermarkt aan mij vraagt van ‘he ..joh.. leuk je te zien…hoe is het met je?’, dan zeg ik met een glimlach ‘o wel goed!’

Anderzijds, wat moet je anders?
Is die ander wel oprecht geïnteresseerd in mijn kommer en kwel?

En daarnaast, hoe leg ik uit hoe mijn binnenwereld er uit ziet? Hoe ga ik uitleggen dat ik ’s nachts niet meer durf te gaan slapen, omdat als ik mijn ogen sluit ik beelden op mijn netvlies krijg die te gruwelijk voor woorden zijn? Dat ik mijzelf  opgesloten zie in een glazen kamer met hele dikke ruiten en achter die ruiten dingen gebeuren die ik wil vergeten, die ik nooit had willen weten, laat staan dat het mij had moeten overkomen. Ik mijzelf tegen die dikke ruiten zie slaan, mijzelf zie en hoor schreeuwen, ik gil, ik huil maar niemand die mij hoort!

Hoe leg ik dat uit aan degene die de simpele vraag stelt ‘hoe gaat het met je?’ als ik het zelf niet kan bevatten?

Dat als ik buiten loop op straat of in het bos, ik ineens overvallen word door zoveel angst dat ik niet meer weet wie ik ben, waar ik ben en ik geen adem krijg, ik wil schreeuwen maar mijn stem breekt en het niet meer doet! Hoe leg ik dat uit?

Hoe leg ik uit?
Hoe leg ik uit dat ik hulp heb gezocht, ik opgenomen moet worden, maar de zorgverzekeraar heeft gesteld dat iedereen met een basispakket 13 weken wachttijd krijgt na de intake en ik alleen maar kan denken hoe overleef ik die periode? Ik heb al 7 weken op de intake moeten wachten. En voor ik zover was dat ik inzag dat ik mijzelf  niet meer kon helpen…dat was al een heel proces.

Hoe leg ik de verzekeringsarts van het UWV uit dat ik inderdaad wellicht in staat zal zijn een kliko te duwen van 10 kilo, 300 kniebuigingen kan maken, maar toch niet kan werken, omdat de wereld een gevaarlijk strijdtoneel is geworden?

Posttraumatisch stresssyndroom
Ik ben Karin, ik ben 53 jaar en heb een posttraumatisch stresssyndroom. De komende tijd wil ik graag delen hoe het mij vergaat in de strijd met en tegen instanties, de strijd in mijn denken en de strijd met de demonen uit mijn verleden.

Hoe gaat het me je?

Niet zo goed eigenlijk.

Karin Broeders

www.kaatjekletskous.wordpress.com 

Ambassadeur Orange Monday

www.orangemonday.nl